Blog

Ze draagt het teken van kracht en dapper zijn De heldin die gevaar heeft gezien, angst en de dood recht in de ogen aangekeken. Kijkt beschaamd even weg. ‘Let maar niet op mijn borsten. Eentje is verminkt doordat ik borstkanker heb gehad’. Lieve vrouw, lieve vrouwen. Wat een kracht. Wat een moed. Om zoiets aan te kijken, te overleven, het na te kunnen vertellen. Om dan vervolgens met schaamte weg te kijken? Het te benoemen als verminking? Ik gun je het licht in je ogen te zien. De stralende glimlach en je littekens te dragen met de kracht die je nodig had om door dit proces te kunnen gaan. Die kracht die jouw lichaam nog steeds draagt. Ik gun je die littekens anders te gaan bekijken, te eren voor wat het is: een teken van kracht en dapper zijn. Hoe heftig is het om zo’n boodschap te krijgen. Een boodschap die angst aan jaagt. Nog zoveel te doen. Ik wil door. Verder. LEVEN. En dat doe je. Je leeft. Vier dat leven. Laat het de wereld zien. Het kan. Het mag. Geniet van jouw triomf, jouw lijf. De klap in je gezicht die je te boven bent gekomen. Geslagen, maar zeker niet ten onder gegaan.  Voel je vrij Beweeg Haal adem Laat je lichaam stralen als nooit tevoren Het kan Nu

Wat kan een tantramassage betekenen in een periode van rouw? Haar lichaam deed pijn. Spieren verkrampt. Tranen kwamen in golven. Haar partner, plotseling weggerukt. De wond is nog vers. Soms verdoofd, soms helder aanwezig. De rouw is rauw, verwarrend en intens. Verdriet, boosheid, schuld. Had ik maar... zag hij het aankomen? Wat nu? De wereld staat stil én raast tegelijk door. Emoties slaan zich op in het lijf — verdriet wordt spanning, rouw wordt fysieke pijn. Mijn massage is niet gericht op spieren losmaken. Het gaat om voelen. Landen in je lijf. Even niet alleen zijn. Er helemaal zijn met wat er is — hoe dat ook voelt. Als het lijf zich gezien voelt, hoeft het niets meer vast te houden. Dan ontspant het. De rouw verdwijnt niet. Maar je krijgt rust. Je lichaam kan weer even dragen wat zo zwaar voelt. Want… Jij bent er nog. En je hebt jezelf nodig, juist nu. Huil, lach, zing, wees stil. Alles mag. Zodat je lijf weer even van jou is. En jij de ruimte voelt om te zijn — in alles wat er is. Ik ben hier.

Zullen we een kopje koffie drinken? - eindeloos praten helpt niet Soms spreek ik nieuwe mensen in mijn privé tijd. Enthousiast als ik vaak ben, komen ook mijn werkzaamheden regelmatig voorbij. De reacties zijn wisselend. Van mensen die er meteen bovenop duiken en alles willen weten tot mensen die met opgetrokken wenkbrauwen een kwartslag draaien en m’n leven uitwandelen. Ik zie de oordelen vaak zo mee wandelen met die persoon. Vaak gaan mensen die niet bekend zijn met tantra toch even polsen of hun idee ook klopt met de realiteit. Fijn, want dat kan dan net weer een ander, meer ontspannen, beeld geven. Soms krijg ik achteraf de vraag of ik dan nog eens een kopje koffie wil doen, omdat iemand dan nog meer wil horen. Meestal ga ik daar niet op in. Niet omdat ik die persoon niet aardig vind, of niet in mijn praktijk wil verwelkomen of geen koffie lust, wel omdat erover praten niet zoveel zin heeft.  Je moet het doen, ervaren, voelen, proeven. Dan pas merk je of het bij je past. Soms met gezonde weerstand, vaak met tomeloos plezier en genieten. Wanneer mag ik jouw verwelkomen?

Oncomfortabel plezier Vroeger, toen ik nog jong was….wat had ik er altijd een hekel aan als mijn vader begon met deze zin! Ik word echt oud, zegt mijn hoofd op dit moment. Aangezien ik precies met deze zin wil beginnen. Goed… vroeger dus…toen ik nog jong was… Ik leerde dat kamperen verschrikkelijk was. De wc een kilometer verderop, afwassen in zo’n klein teiltje, een bed wat altijd slecht ligt en koud. Voor het gemak vergeet ik even de opmerking over muggen en ander ongedierte. En...Mind You... Dat leerde ik niet door het zelf te ervaren, maar doordat mijn ouders me vertelde dat ik het zo zou ervaren. Het gevolg is dat ik altijd lichtelijk gestresst ben als ik toch eens de stoute schoenen aantrek om een poging te wagen. In een tentje is de stress overigens altijd net wat meer. Altijd kom ik erachter, als ik er eenmaal ben, over de drempel stappend die mijn ouders hebben opgeworpen en mijn hoofd nog steeds geloofd, dat het erg gezellig is om te kamperen, het handig is om extra dekentjes mee te nemen tegen de koude en dat ik het dus heerlijk vind om een stuk buiten te moeten lopen om naar de wc te kunnen gaan. Het raakt me steeds opnieuw. Juist het oncomfortabele, daar heb ik plezier in.

Vier voorwaarden om verbinding te vergroten Als iemand iets leuk vindt wat ik ook leuk vind, ontstaat er soms een spontane verbinding. Vrolijk kletsend over dat wat ons beide raakt. Woorden vindend om aan te geven waar de nieuwsgierigheid stroomt, waar tegenaan gelopen wordt en hoe de ander dit dan ziet. Kruisbestuiving van ideeën en ervaringen. Op de dansvloer ontstaat verbinding door oogcontact, een glimlach of een gedeelde beweging. Dichtbij of ver weg. De ademhaling die synchroniseert, het plezier dat eruit voort kan vloeien. Juist het zonder woorden samen genieten van beweging en elkaar zien, ervaren, voelen (en dat kan ook energetisch in plaats van fysiek) ervaar ik als magisch. Helemaal bijzonder zijn de momenten die ik deel met mensen zonder dat ik of de ander iets hoeft. In stilte, vaak in de natuur. Ik laad op dat soort momenten op. Het voelt sereen, kloppend. Samen stil kunnen zijn is ultiem verbinden. Ik heb vier voorwaarden ontdekt, die mij helpen om in dat moment volledig in verbinding te kunnen zijn: Alles wat mogelijk in mijn hoofd speelt en in de weg staat is uitgesproken. Het voeren van een gesprek vooraf met daarin de highlights van waar mijn hoofd druk mee is, helpt me om mezelf te horen, in mijn lijf te zakken, even te kauwen op waar ik nu zo druk mee ben. Ook het zonder oordeel luisteren naar de ander, helpt me om dichter bij mezelf te blijven: ik hoef er zelf niks mee, maar kan wel onderzoeken wat me raakt of waar mijn hoofd op aan gaat. Ik voel mijn lijf en ben daar met mijn aandacht bij. Zodra ik met mijn aandacht teveel bij de ander ben, verlies ik het contact met mezelf, ontstaan er oordelen of onzekerheid en verlies daardoor dus de verbinding. Als ik voelend aanwezig ben in mijn lijf, alert ben op signalen van comfort en discomfort en deze dus meteen kan tackelen, geeft me dat een veilig gevoel: ‘I get me!’ Waardoor ik nog meer in mijn lijf zak, aanwezig kan zijn in het moment en daarmee verbinding kan maken met de ander. Probeer deze maar eens uit! Mijn hoofd wil zijn waar ik op dat moment ben. Dit is iets dat ik niet kan afdwingen. Ik kan er wel bewust van zijn. Ik kan weerstand voelen, oordelen tackelen, bewust worden van gedachte stromen. Het helpt mij om te kiezen om op een van mijn zintuigen te focussen. Soms zak ik dan ineens in mijn lijf, gaat mijn hoofd uit en kan ik me verwonderen over waar en met wie ik op dat moment ben. Ik kan dan ineens heel veel dankbaarheid voelen, soms gevolgd door emoties. Ik ervaar rust en ruimte in mijn lijf. Het hoeft niks, nergens heen, het ontspant. Alsof het moment eeuwig mag duren, met vaak een zachte uitdrukking op mijn gezicht. Een vergelijkbaar gevoel van verbinding kan ik hebben in een onverwachte situatie. Er valt een emmer koud water ‘per ongeluk’ over me heen. Het zorgt ervoor dat ik meteen in mijn lijf zak. Mijn hoofd gaat accuut uit. Zeker als ik me gestresst voel, mijn hoofd vol oordelen borrelt of ik ergens heel chagrijnig niet wil zijn. Het helpt om dan een schrikreactie te veroorzaken. Niet erg comfortabel, wel heel helpend. Een koude douche, een doorn die in mijn huid prikt, het haalt me helemaal naar het hier en nu. Hier en nu… Daar is de magie De enige plek waarin ik me echt verbonden voel met alles om me heen Zonder dat er verandering nodig is  Flow Ademhalen In Uit Natuurlijk

Verveling: niks moet alles mag Een dagje vervelen. Zouden meer mensen moeten doen. Een dag gevuld met niks om te kijken wat er op mijn pad komt. Waar ik zin in heb. Wat me roept. Luieren, lummelen, lang liggende klusjes oppakken, filmpje kijken, vrienden bellen die ik al wat langer niet gesproken heb, brainstormen over wat ik nog wil in dit leven. Een lange saaie dag. Gevolgd door soms nòg een lange sááie dag. Gek genoeg is die tweede dag altijd fijner dan de eerste. Die eerste dag waarvan ik dan vind dat ik van alles moet, in de doe-stand sta van de dagen ervoor. Die tweede dag zak ik vaak in mijn lijf en kan ik echt genieten van de flow. Het helpt om geen toevlucht te zoeken online. Teveel online kost me altijd veel energie, ik voel me dan lamlendig en het levert niks op. Mobiel aan de kant en voor me uit kijken. Wachtend op de impuls om in beweging te komen. Er zijn dagen bij dat dit vloeiend gaat, in een natuurlijke flow met veel plezier. Er zijn dagen dat niks goed is, ik chagrijnig van mezelf word. Toch heeft de verveling altijd iets goeds. Vaak krijg ik nieuwe creatieve ideeën, schrijf een hoop van me af en… wat ik vooral belangrijk vind: ik waardeer de dagen die gevuld zijn weer een stuk meer, kan daar meer van genieten. Soms komt er ineens een spontaan uitje voorbij: heerlijk vind ik dat. Een verrassing, cadeautje in topformaat. Een leuke dag, avond, moment samen met andere mensen. Vol energie. Want verveling vertelt me ook dat ik uitgerust ben. Niet moe genoeg om op de bank te blijven hangen en helemaal niks te doen.  Verveling is ruimte maken voor dat wat ik nodig heb

Ik mag eindelijk zijn wie ik altijd al ben geweest Nooit was het goed genoeg, altijd reflecteren op hoe het beter kon. Er was altijd wel iets mis. Eerlijk gezegd: het werd alleen maar erger. Toen ik van de Pabo kwam, had ik de illusie dat het met de ervaring wel makkelijker zou worden. Leerkracht zijn. Maar het tegendeel was waar. Kritieke geluiden werden harder, meer kinderen in de groep, methodes die veranderden, een Digibord (lijkt leuk, maar zorgde ervoor dat mijn onderwijs minder creatief werd), de populatie kinderen (en ouders!) werden zwaarder, doelen werden verscherpt, administratie werd meer… en meer… en meer. Ik merkte dat mijn energie weg was. Ik merkte dat mijn lijf verstarde, in de kramp raakte. Dingen die ik voorheen leuk vond, werden een ramp, ik had het idee dat ik kinderen begon te beschadigen met mijn houding alles ‘goed’ te willen doen, waardoor ze geen ademruimte meer kregen. Ademruimte die ik mezelf al lang niet meer gaf. 12 jaar geleden ben ik uit het onderwijs gestapt. Met de belofte aan mezelf: dit noooooit meer! Nooit. Ik herstelde van een burn-out, ging verschillende soorten werk doen, opende een tantrapraktijk en tot mijn verbazing ging het lopen. Na driekwart jaar gaven Willemijn en ik onze eerste workshop. Voor de lol vooral. Later volgde er nog meer. Bij elke workshop kwam die kramp net een beetje meer terug. De stress zat in mijn lijf. Ik voelde dat ik die workshops moest doen, mensen waren enthousiast, maar achteraf… achteraf was ik degene die aan het reflecteren was. Fouten zag, dingen die anders hadden gemoeten, zinnen die ik anders had willen zeggen, niet had willen zeggen en zinnen die ik toch echt gezegd hadden moeten hebben, maar niet had gedaan. De strijd zat in mij. Ik voerde hem actief. In maart deed ik een Tantric dance Teacher training, bij Rakesh Mijling en Elfriede Van Der Sanden . Ik moest daar zijn, maar wilde het niet. Vol in de weerstand. Er werd doorheen geprikt, met liefde, met zachte woorden, met gezien worden, vaak zonder woorden. Met een groep mensen als een warm bad, die me mijn eigen tempo lieten lopen, mijn talenten al zagen. Talenten waar ik nog steeds moeite mee heb om in te geloven. Na die Tantric dance teacher week is er iets wezenlijks veranderd: Ik sta meer ontspannen voor een groep, ondanks dat ik veel meer zenuwen voel Ik neem de tijd om in mijn eigen lijf te landen, aanwezig te zijn met wat er is Ik kan makkelijker vertragen Ik laat veel meer mezelf zien: puur en authentiek, wat al heeft geresulteerd in verschillende speelse momenten, uitbarstingen van energie en huilbuien Ik kan ontvangen wat de groep ervaart, dat vind ik nog best moeilijk: het echt binnen laten komen wat ik daar veroorzaak, uitstraal en draag Achteraf geniet ik nu vooral na… uit elkaar barstend van energie De workshops zijn daardoor zachter, krachtiger en authentieker geworden. Het komt nog meer binnen, daar waar jij geraakt mag worden. Ik mag eindelijk de Teacher zijn die ik altijd al ben geweest. Nu ook van mezelf. Dankzij support van heel veel lieve mensen. Mensen die zich door mij laten masseren, Rakesh en Elfriede van de Tantric dance samen met onze Teacher groep, mensen van de Verdiepersgroep Tantric dance, vrienden en familie. Ik voel me een rijk mens.

Mag ik hiervan genieten? Van mijn lijf? Een aanraking? Er zijn zoals ik ben? Op dit moment? Mag ik hier helemaal van genieten? Zonder dat het nodig is om iets terug te hoeven doen? Mag dat? Kan dat? Ben ik wel goed genoeg als ik niks terug doe? Dat hoort toch zo, dat ik iets terug doe? Soms komt deze reactie tijdens of na een massage. Er wordt verbinding en liefde ervaren, iemand kan daar even van in de war raken. Hoe er gedacht wordt dat het ‘hoort’ en hoe het daadwerkelijk is. Liefde is geen ruilhandel. Het is niet: jij doet dit voor mij, dus ik doe dat voor jou. Liefde is geven wat ik te geven hebt, op het moment dat ik dit kan geven. Zonder te verwachten om iets terug te krijgen. Liefde is ontvangen wat een ander geeft, op de manier waarop het gegeven wordt. Zonder of bewust van oordeel. Je mag tenslotte mild zijn voor jezelf. Ook dat is liefde. Liefde is communiceren hoe het voor me werkt en ook wat niet werkt. Wat ik nodig heb, wat er speelt in mijn hoofd, zonder de verwachting dat jij het mij geeft of er iets aan doet. Liefde is aangeven dat ik geen ruimte heb om te luisteren, omdat mijn emmer even vol zit. Liefde werkt openend, helend, rustgevend. En soms voelt deze liefde ongemakkelijk, krampt mijn lijf en voel ik mijn adem stokken. Vaak op momenten dat ik iets liefdevols voor mezelf doe. Iets liefdevols voor mezelf wat ik eerder niet heb toegestaan: een grens aangeven en daarvoor blijven staan bijvoorbeeld. Die kramp is het signaal van liefde die ik mezelf nooit heb toegestaan, omdat ik het nodig vond om een ander te pleasen. Andermans ‘ja’ was belangrijker, dan mijn ‘nee’. Als ik mij ‘nee’ belangrijker maak, dan geeft mijn lijf die kramp.  Mag ik dit? Zodat er daarna weer nieuwe liefde door mijn lijf kan stromen. Voelt niet fijn op dat moment, is het wel. Het verteld me hoe vaak en hoe lang ik mijn eigen ‘nee’ niet heb willen horen. Daarna kan ik altijd weer wat beter ademhalen. Ja… ik mag genieten van mijn lijf. Ik leer steeds beter haar signalen herkennen en begrijpen.

*Je bent de belichaming van intensiteit* ‘Intensiteit’ was het thema van de laatste Tantric Dance Verdiepersdag. Ik danste mee als volger in een demo. Heerlijk, dansen! Ik word er super enthousiast van. Dat zie je ook wel, geloof ik. Hoe meer ik dans (ja, met hoofdletter!), hoe meer ik voel. Deze keer vooral vóór en ná het dansen. Tijdens voelde ik vooral plezier. Vooraf voelde ik vooral frustratie, verdriet en een flinke dosis ‘ik-verstop-me-onder-een-dekentje’. Bij de dag zelf: schreeuwen, grommen, stampvoeten en tranen. Toen de tranen kwamen, zong ik mee met de tekst en werd ik even geraakt. Vluchtig, intens. Dansen als volger bouwt mijn energie soms té goed op. In plaats van zachter worden, word mijn lijf harder en hoekiger. Een soort dansende stekkerdoos – vol stroom, lastig te bedienen. Overgave? Foetsie. Het advies was verzachten. Adem. Aaaahhhhhh. Ontvangen is soms spannend. Dan vertraag ik, zet ik m’n hoofd uit, voel ik. En dan, bam! Die dankbare momenten. Tranen van geluk, omdat ik me helemaal kan overgeven aan het nu. Midden op het water, zonsondergang, mensen raken door de workshops die we geven. Een liedje voelen dat door me heen stroomt. Overgeven aan het moment. Ineens  Intens Ik mag huilen. Omdat ook mijn tranen er mogen er zijn. Van dankbaarheid.