Blog

Ik ben het waard ‘to stand up for’ In het Engels bekt het net wat lekkerder. Ik ben het waard op voor op te komen. Niet door iemand anders, maar door mezelf. Elk moeilijk gesprek dat ik voer heeft dit als grondslag: ik vind het mezelf waard om voor op te komen. Ook al is de boodschap in het moeilijke gesprek dat de ander zou moeten veranderen (is niet mogelijk…probeer jezelf maar eens te veranderen). Zoals ik wel vaker zeg: ‘Het gaat niet om de ander, maar over me(je)zelf’ Het is geen vingerwijzing Het is geen afwijzing Het is niet om je te kleineren Ook niet om je slecht te laten voelen Dus neem het niet persoonlijk Het is puur bedoeld, dat ik mezelf kan (laten) zien. Volledig. Zonder iets terug te houden. In liefde. Ergens verdrietig of gefrustreerd over. Niet omdat jij iets niet goed genoeg doet, maar omdat ik het mezelf waard vind om erom te vragen, te eisen, naar je hoofd te gooien. Niet omdat jij moet leveren, wel omdat ik het nodig heb mezelf te horen. Mezelf te horen zeggen wat ik zo mis, wat ik zo graag zou willen, wat ik nodig heb. Jij hoeft het me niet te geven. Met jou als spiegel, lukt het me beter om het mezelf te geven. Mezelf de vrijheid te geven om een manier te vinden om het mezelf te geven. En dat is moeilijk. Moeilijk om voor mezelf op te komen. Te voelen wat ik nodig heb, om vervolgens te zeggen wat ik nodig heb. Ook ik ken de angst om afgewezen te worden. Maar degene die ik het meeste afwijs ben ik zelf. Door mijn eigen verlangens te ondermijnen, mijn eigen frustraties niet te uiten, mezelf kleiner te maken in de hoop dat jij groter kan groeien, en ik mezelf dan pas toestemming geef om mee te groeien. Mezelf uitspreken is geen signaal dat er iets niet goed zou gaan. Het is een signaal dat ik mezelf vertrouw in jouw nabijheid. Dat de verbinding belangrijker is dan de deur dichtgooien. Neem het niet persoonlijk Luister Herhaal wat ik zeg (dan voel ik me gehoord) Laat mijn (en jouw) emoties er zijn Adem Het oefenen met uitspreken en in verbinding blijven met elkaar komt terug in onze tantra workshops .

Vermijdend gehecht - Het doorstaan van doodsangsten Als vermijdend gehecht persoon heb ik al aardig wat doodsangsten doorstaan. Wat een paniek kan het in mijn lijf geven als iemand met wie ik een fijne connectie ervaar ineens op mijn knopjes drukt (of als ik zelf op die knopjes ga drukken). Inmiddels weet ik dat er iets gespiegeld wordt, het geen zin heeft om weg te lopen, het de bedoeling is om te doorvoelen, mijn waarheid te spreken en te blijven staan voor deze waarheid. Man, man, wat een strijd met mezelf kan dit soms zijn. Ik voeg zelf allerlei rookgordijnen toe rondom mijn waarheid uit angst. Angst voor… uhmmm … inmiddels weet ik dat ook niet meer zo goed. Laatst kwam ik het weer tegen tijdens een Tantrafestival waarbij ik aanwezig was. Helemaal in mijn lijf aanwezig, vertraagd in het moment, voelde ik mijn lijf aanspannen, voelde ik dat ik wilde vluchten. Ik koos er wederom voor te blijven staan. Dat blijven staan voelt niet fijn, maar levert altijd iets op. De avond ervoor had ik al gecommuniceerd: ja, we hebben een fijn contact, nee, ik ga geen gegevens uitwisselen. Niet omdat ik die persoon nooit meer wil zien, wel omdat mijn lijf aangeeft dat ik dan in standje paniek kom. Hij probeerde nog: ‘maar je kan niet in de toekomst kijken’. Ik kon heel duidelijk zeggen dat ik behoefte had om gezien en gehoord te worden. Te weten en te voelen dat de ander de boodschap had begrepen. Niet omdat ik geen contact en verbinding wil, juist omdat ik dat wel wilde bleef ik hiervoor staan. En dat vond ik gek: geen gegevens willen uitwisselen om contact te kunnen houden, zodat ik in contact kon blijven. Inmiddels heb ik geleerd om de signalen van mijn lijf te accepteren en te respecteren. Dit is er zo eentje: mijn lijf wil in het moment zijn, zonder afspraken voor morgen. Dat kan later eventueel wel ontstaan, dat ik afspraken in de toekomst kan maken, maar op dat moment voelde dat niet goed: mijn lijf schoot in spanning. Ik vind het moeilijk om te accepteren dat mijn lijf aangeeft geen privé contact te willen houden. Ik heb dit lang niet willen weten en horen van mezelf. De volgende stap was dit te communiceren (dat kan ik goed!) en ervoor te blijven staan (normaal gesproken zeg ik het heel zachtjes en cijfer ik me dan weg en wordt het een ja zeggen en een nee doen). De dag erna namen we afscheid. Ik zag hem al aan komen lopen. Ik bleef staan. Mijn lijf verkrampte. Ik voelde de angst. Ik wilde weg lopen, weg van het moment van afscheid nemen waarbij ik er opnieuw voor moest gaan staan. Ik merkte dat ik hem liever negeerde. Wetende dat de ander heel graag mijn gegevens wilde, daar niks kwaads mee wil, ik niet in de toekomst kan kijken en ik toch voelde dat ik moet blijven staan voor het geen gegevens uitwisselen. Ik wil weg uit dat soort momenten, maar koos om te blijven staan. Nog eens te zeggen dat ik mijn gegevens niet zou geven, voelend dat de spanning opbouwde. Zijn tranen in de ogen te zien, mijn angst te voelen. Te blijven ademen. Een trillende mond. Te horen dat hij het begreep, wist wat de angst met me deed (daar hadden we de avond ervoor over gehad) en de verbinding belangrijker was dan de gegevens. Mijn lijf ademde uit, ontspande. Kon in het moment er zijn, me gezien en gehoord voelend. De verbinding met mezelf en de ander voelend zonder te hoeven vluchten. Het mezelf toestemming geven om mijn lijf volledig te vertrouwen is niet altijd leuk. Toch weegt de rust in mijn lijf zwaarder dan de paniek van iets ‘moeten’ waar mijn lijf duidelijk ‘nee’ tegen zegt. Iets ‘moeten’ omdat ik vind dat ik eigenlijk ‘ja’ zou moeten zeggen, of het mogelijk iemand kwetst. Het was een ‘nee’, met een ‘ja’ voor mezelf. Door ervoor te blijven staan, de bevestiging te vragen (en te krijgen) dat het gehoord was, voelde ik me weer veilig in mezelf. Ik voelde me in mijn lijf zakken, voelde ruimte om opnieuw verbinding te maken, ik kon opnieuw voelen wat dit contact met me gedaan had. Met respect voor mezelf en de ander. De drang om te vluchten verdween. Het lukte op dat moment nog niet om het met de juiste energie te zeggen, zodat hij kon voelen dat mij ‘nee’ ook echt een ‘nee’ was. Pas later, tijdens een sessie met mijn relatiecoach bleek daar een overtuiging en een overerfd patroon in te zitten van wegcijferen en het niet mogen uiten van een ‘nee’. Het helpt mij om dit soort dingen aan te kijken, te doorvoelen, erdoorheen te ademen. Zodat ik een volgende keer ook energetisch duidelijk kan zijn. Uiteindelijk gaat het om vertrouwen. Vertrouwen in de ander dat deze persoon mijn waarheid kan horen en dragen. Vertrouwen in mezelf dat ik goed voor mezelf zorg, doe en zeg wat klopt voor mij en daarvoor te durven staan. Ik creëer daarmee mijn eigen veiligheid. Een tantramassage, workshop, dans of festival is een manier om jouw waarheid te gaan voelen en te gaan uitspreken. Niet altijd makkelijk, wel noodzakelijk.

Maak het niet persoonlijk - Communicatie: de sleutel tot verbinding Voor mij heeft het communiceren van grenzen niks te maken met afwijzing of het beperken van andermans vrijheid. In het verleden heb ik weleens meegemaakt dat iemand vond dat ik teveel flirtend over straat liep, ik zou teveel met mn heupen wiegen en iedereen verleidelijk aankijken. Dat ‘flirtende’ lopen werd als grens aangegeven. Destijds probeerde ik dat aan te passen, ik hield tenslotte van die persoon en wilde die geen pijn doen. Ik trok m’n schouders op, keek naar de grond en probeerde op die manier oogcontact te vermijden. Het gevolg was dat ik uiteindelijk als een dood vogeltje op de bank zat, niet meer in staat om echt vrolijk in het leven te staan. Dat soort grenzen mag iemand hebben en communiceren, ik zal daar zelf tegenwoordig niks meer mee doen. Dit is iets dat de persoon zelf mag onderzoeken: wat gebeurt er in mijn lijf en welk verhaal maakt mijn hoofd erbij, om vervolgens te beslissen of ik als persoon bij zijn of haar leven pas. In beide gevallen: laat mij ZIJN. Het kan pijn doen als de persoon waarvan ik houd iets doet dat ik niet wil (of iets niet doet wat ik wel wil). Wat dat dan ook mag zijn. Van contact leggen met iemand tot het volgen van bepaalde workshops en cursussen. Ik heb gemerkt dat het vooral te maken heeft van het verhaal dat ik er in mijn eigen hoofd van maak. Het kan beangstigend of bedreigend voelen. Vaak krijg ik er een ‘dan ben ik dus niet goed genoeg’ verhaal van, de welbekende zelfafwijzing. Angst voor het verliezen van de partner, uit elkaar te groeien, weer alleen te zijn, onnodig veel tijd besteed te hebben aan die persoon waarvan ik dacht dat ik er oud mee zou worden. Bang dat iemand afpakt wat van mij is, iets verliezen wat me dierbaar is. Ook (ongeschreven) regels waar ik al dan niet bewust van ben, kunnen een rol spelen. ‘Wat zullen anderen ervan vinden?’ Is ook zo’n bekende voor mij. Ik weet dat wat een ander doet vaak niks met mij te maken heeft. Het persoonlijk maken zorgt voor de zelfafwijzing en het afwijzen van de ander. Want ‘als ik anders was geweest, dan…’. Een variant daarop is ‘als die ander anders zou zijn, dan…’ Het is iets menselijks om in deze spiraal te zitten. Het kan een heel proces zijn om die verhalen te gaan herkennen en de bijbehorende gevoelens te doorvoelen, angsten aan te kijken, erdoorheen te ademen. De neiging om dingen persoonlijk te maken is vaak groot, en precies dat is voor mij het pijnlijkste van alles. Een ander persoon is geen bezit. Wel heb ik steeds zelf de keuze om in verbinding met die persoon te blijven, een proces aan te gaan of niet. Processen hebben soms tijd nodig, het kan lang duren voordat alles doorvoelt is. Zeker als er oude pijn onder zit, of als ik steeds de pijn niet wil voelen en wegvlucht voor dat wat is. Het helpt mij om open te communiceren wat acties van anderen en mezelf met mij doen, wat ik graag anders zou zien, wat ik denk nodig te hebben, zonder dat de ander daaraan hoeft te voldoen. En god, wat vind ik dat soms moeilijk! Het communiceren erover, eerlijk durven zijn naar mezelf en de ander, het überhaupt woorden vinden voor dat wat er is. Ook de ander (en mezelf!) de vrijheid te geven om te doen wat nodig is. De beste relaties zijn vaak de relaties die door dit soort pijn heen kunnen gaan. In verbinding met elkaar en zichzelf durven en kunnen blijven. Twijfels bespreken, durven zeggen wat stoort, welke verlangens er zijn, wat werkt of juist niet werkt. Samen moeilijke tijden kunnen hebben, er steeds weer voor kiezen om dit samen te blijven doen. De verbinding kunnen blijven behouden door in gesprek te blijven. Een imperfect persoon met een imperfect persoon die weigeren om op te geven. Zoekend naar dat wat kloppend is in dat moment. Heb je nog niet een (of meerdere) van die imperfecte personen gevonden? Geen nood.  Je kan met iedereen in je omgeving oefenen. Met liefde voor jou en mezelf (foto: gemaakt in de vlindersafari in Gemert)

Begrenzing brengt vrijheid en rust Een huilende baby wordt vaak rustig als het ingebakerd wordt. Een doek gewikkeld strak om het lichaampje heen. Het lichaam wordt beperkt in de bewegingsvrijheid, net als in de baarmoeder. Het kind wordt rustig, valt in slaap. Vaak hoor ik mensen in mijn praktijk zeggen dat ze meer vrijheid in hun lijf willen ervaren. Ontspannen, uit hun hoofd, in hun lijf. Even helemaal niks. Vrijheid heb ik een tijd geassocieerd met het vergroten van mijn ruimte, expanding. Meer…ervaringen opdoen, nieuwe dingen leren, breder en groter denken. Telkens als ik het te groots, te veel maak wordt mijn lijf onrustig, raak ik snel geëmotioneerd, of gefrustreerd, kan ik het niet meer overzien. Ga ik vervolgens terug naar minder, rustiger, luchtiger. Voel ik me weer bevrijd. In verbinding met anderen mensen geeft het me rust om grenzen te communiceren, eerst alleen met woorden, later ook op een fysieke manier. Door aan te geven wat ik niet wilde, werd mijn vertrouwen groter en mijn lijf rustiger. Hierdoor kon ik me ook weer vrijer ademen en bewegen. Vrijer experimenteren, mijn grenzen steeds subtieler voelend. Ook als anderen hun grenzen communiceren word ik daar rustiger van. De tijd dat ik me afgewezen voelde is al lang voorbij. Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het voor mezelf kan zijn om een grens aan te geven, iets dat niks te maken had met die ander, maar alles met mezelf. De laatste tijd vraag ik me af… is het misschien het voelen van de begrenzing van lijf en huid wat maakt dat mensen tot rust komen? Vrijheid ervaren? Het voelen van ‘hier ben ik’ en ‘daar ben jij’? In plaats van uit elkaar vallen in energie door dingen die aan ons trekken, dingen waarvan we vinden dat we die moeten doen? Even ingepakt worden in warme olie en handen die je laten voelen waar jouw lijf is. Hier en nu.  In alle rust en vrijheid.

Wat heb je op dit moment nodig? In plaats van oplossen voor de ander of mijn eigen verhaal erin te gooien, is dit mijn meest favoriete vraag. Zeker als iemand in zijn hoofd overuren maakt. Ik merk, telkens weer, dat iemand dan even een pauze neemt, adem haalt, meer in het lijf zakt en vaak precies kan zeggen wat er nodig is. Soms meteen, soms na een tijdje. Vaak is dat totaal iets anders dan mijn eigen hoofd bedacht had. Vandaar ook dat ik dit zo’n mooie vraag vind. Op de momenten dat deze vraag niet in me opkomt, dan gebeurd er bij mij ook iets bijzonders. Ik ga dan namelijk heel hard werken om die ander rustiger te kunnen maken, te helpen. Hard werken helpt niet, kan ik je vertellen. Het put me uit, haalt m’n energie weg en roept ook nog vaak irritatie op. Terwijl ik, HALLO, enorm m’n best aan het doen ben voor die ander en de ander het dan niet lijkt op te merken. Het raakt mij dan in mijn kindstuk. Deze vraag zorgt ervoor dat ik vanuit mijn volwassen zelf kan blijven reageren. Voelend, begrijpend, helpend, maar de shit bij de ander latend. Heerlijk Als er dan een antwoord komt op die vraag. En ik zou dan die behoefte kunnen vervullen, dan wil dat nog niet zeggen dat ik dat dan ook moet doen. Ik kan ervoor kiezen om even een adempauze in te lassen. Te voelen of ik ruimte heb om te geven wat de ander nodig heeft. Meestal heeft iemand niet perse iets van mij persoonlijk nodig overigens. Ook als iemand mij die vraag stelt, vind ik dat fijn. Het zet even de molen in mijn hoofd uit. Laat me stilstaan bij mezelf. Wat heb ik nodig, wat wil ik nu? Soms heb ik even geen idee, soms weet ik het meteen. Hoe vaker de vraag gesteld wordt, hoe beter ik het antwoord weet. Soms is het antwoord zo simpel als: ‘ik wil even een glaasje water drinken’. Als ik het niet weet helpt het me om het klein te maken, zoals het glaasje water. Nog een fijne bijkomstigheid: soms lukt het me om deze vraag tegen mezelf te stellen. Op het moment dat mijn hoofd stormt. In dat geval kan ik het verhaal in mijn hoofd laten rusten en meteen communiceren waar mijn behoefte ligt. Niet dat de ander dit moet invullen, wel dat ik mezelf hoor zeggen wat ik fijn zou vinden. Want daar zit de sleutel voor rust in mijn lijf. Niet dat de ander me ziet en hoort, maar dat ik mezelf zie en hoor.

De energie van bindingsangst en verlatingsangst Inmiddels is de theorie en de praktijk van bindingsangst en verlatingsangst mij niet geheel onbekend. Waar ik eerder dacht tekenen van bindingsangst te hebben blijkt er verlatingsangst onder te zitten en soms ineens weer omgedraaid. Het is niet voor niks dat mensen zeggen dat het twee zijden van dezelfde medaille is. De energie van verlatingsangst zit in het weggaan bij mezelf en in de energie van de ander stappen. Een voorwaartse beweging. Die van de bindingsangstige zit in de beweging weg van deze energie. Een achterwaartse beweging. Beide energieen staan niet meer in hun eigen middelpunt. Het is een constante dans waarbij de ene voorwaarts en de ander achterwaarts beweegt of andersom. Net als bij een goede dans is het niet helemaal zeker wie hier nu de leidende rol heeft, het is energie dat op elkaar reageert. Het stopt pas als één van de twee besluit te blijven staan. Niet meer weg te bewegen van zijn of haar middelpunt. Hoe erg de angst ook kan worden. Het blijven staan voor mezelf kan er bij mij zo uitzien, weet dat er vele varianten zijn en dat elke variant ook weer verschillende lagen kent: - Het stellen van grenzen - Langzaam durven gaan zonder te hoeven weten waar iets naartoe gaat - Met aandacht in het hier en nu blijven - Voelen waar ik behoefte aan heb - Weten wat ik wil - Uitspreken wat er in me leeft, ongeacht de reactie van de ander - Reageren vanuit empathie in plaats van vanuit emotie - Mezelf volledig overgeven aan wat er op dat moment is, niet sneller gaan maar ook niet langzamer Als ik iets niet aanpakt, weet ik dat er een elastiekje aan zit. Het komt hoe dan ook weer een keer op mijn pad terug #Pats . Het gaat hierbij om bewustwording. Wat doe ik eigenlijk (wel of juist niet) en hoe zou ik willen doen? Het is een hele reis om mezelf hierin te trainen, te onderzoeken wat voor mij werkt. Zonder mezelf af te wijzen: alweer verkeerd gedaan/gegaan! Er is namelijk niks verkeerd. Ik mag dromen en een toekomst bouwen in mijn hoofd. Ik mag vanuit mijn impulsen overreageren of terughouden. Dingen verzwijgen. Er is niks fouts aan. Tegelijkertijd werkt dit niet voor mij, bij mij veroorzaakt het angstgevoelens, onrust, emoties, vermoeidheid en slapeloze nachten. Voor mij is het essentieel om in mijn lijf te blijven. In het hier en nu. Te blijven voelen wat voor mij klopt. Steeds terug te gaan naar mijn kern. Wat wil ik, waar heb ik nu behoefte aan. Ik voel dan rust in mijn buik, ik sta stevig en kan veel duidelijker communiceren. Dat duidelijk communiceren zit dan vooral in de energie en niet in de woorden. Ik sta dan letterlijk steviger, wat dan ook weer voelbaar is aan de andere kant. Soms komt dat dan wat zakelijk over, omdat ik dan communiceer zonder de emotionele laag. Het lukt me steeds beter en sneller om bij mezelf te blijven in contact met een ander. Af en toe vlieg ik nog uit de bocht en ook dat is niet erg. Het is een goede oefening in terug in mijn lijf komen en voelen waar mijn eigen behoeftes liggen. Het creëert ruimte voor een rustigere energie tussen mij en een ander. Waarbij ik kan groeien en bloeien in plaats van de energie van een stuiterbal in emoties en gedoe.  Het doen van tantra heeft me hierbij geholpen en brengt me nog steeds stappen en stapjes verder. Mocht je mee willen oefenen en spelen met deze energieen, zodat je zelf ook beter leert om je grenzen aan te geven en te voelen waar je behoefte aan hebt, dan ben je van harte welkom.

Is het met een hoogtepunt? Deze vraag is altijd weer een dieptepunt in mijn carrière als tantramasseuse. Wat jammer dat er nog zo veel ruis is over wat een tantramassage is of kan zijn. Niet gek overigens dat deze vraag gesteld wordt. Er worden immers ‘tantramassages’ aangeboden met een hoogtepunt. Dat is echter geen tantramassage, maar een erotische massage . Ook Google kent het verschil niet. Als je zoekt op erotische massage Nijmegen komt mijn site steevast bovenaan. Dat kan ik wel uitzetten, maar dan moet ik eerst advertentiekosten betalen. Misschien is een erotische massage vergeleken met een tantramassage een klein verschil in de mind van sommige mensen, maar een enorm groot verschil in mijn wereld. Een tantramassage gaat over vertragen, overgave , voelen, energie die stroomt, ontspannen, emoties die voorbij komen rollen als golven van de zee, in slaap vallen, moe zijn of energetisch helemaal opgeladen. Een tantramassage gaat over in het moment zijn, je kwetsbaar durven opstellen, jezelf openen, gezien-gehoord-gevoeld worden, vasthouden en vooral ook loslaten. Helemaal zijn zoals je bent . Een tantramassage maakt je bewust van wat er gevoeld mag worden, waar je naar verlangt of juist bij weg wilt. Een tantramassage kan schaamte omhoog brengen, frustratie, angst en verdriet. Een tantramassage laat je genieten van je lijf . Jouw lijf (niet mijn lijf dus!). Een lijf dat je al vele malen gedragen heeft, door weer en wind, goede en slechte tijden, die je voedt met gezonde of ongezonde producten en beweging. Het is zoveel meer dan ‘is het met een hoogtepunt’. Dat hoogtepunt doet er helemaal niet toe. Juist omdat een tantramassage in het moment is, met jouw lijf, zachte aanrakingen en zijn met wat er is. En ja… als je dan toch écht dat hoogtepunt móét hebben, omdat je denkt dat dat het ultieme is, dan zal ik vriendelijk aangeven dat ik dat niet doe. Er is echter wel een uitzondering: Het komt een enkele keer iemand binnenwandelen met de opmerking dat het bij hem ‘nogal snel gaat’. Ik heb 1x meegemaakt dat iemands energiesysteem zo in de war was dat dit al gebeurde toen hij op zijn buik lag en ik mijn handen op zijn schouderbladen legde. De eerste aanraking in de massage. Mocht dat bij jou zo zijn, voel je vrij om dan wel te komen voor een massage. Deze massages kunnen je energiesysteem weer in balans brengen. Zodat de angst, de schaamte en frustraties van deze vroege ejaculaties verminderd en misschien zelfs helemaal verdwijnt. Want ook dat mag er zijn.

Fysieke pijn helpt BAM, daar lag ik dan. Plat op mijn rug in het zand. Geen zachte landing. Geschrokken. Mijn ogen opengesperd. Oude beelden vlogen voorbij. Ik zal toch niet weer…??? Voorzichtig beweeg ik, ga op m’n knieën zitten. Voel de pijn in mijn onderrug. Inmiddels voel ik mijn ogen vochtig worden. Gelukkig, het is niet zo erg als toen. Ik kijk op, geschrokken gezichten en vragende ogen. ‘Kan je staan?’, ‘gaat het?’, ‘dat was heftig!’ . Ik val niet zomaar van een paard. En als het dan een keer zo is, dan ziet het er vaak ook heftig uit. Ik kan staan. Ik kan lopen. Ik knipper met mijn ogen, voel de emotie en adem erdoorheen. De tranen stromen nog niet, ik geef wel aan dat ik geschrokken ben. Ik wil niet meer op dat paard, maar stap wel op een ander paard. Ik voel geen angst. Wel vertrouwen. Het is goed. De dagen daarna doe ik een bijzondere ontdekking. Ik was de laatste tijd nogal bezig in mijn hoofd. Vooral met commentaar geven op mezelf dat ik iets niet goed genoeg doe. Niet genoeg het huishouden, de verkeerde vrije tijdsbesteding kies, te weinig buiten kom, te weinig beweeg. Ik merkte dat dit een weerslag had op mijn humeur en het beeld dat ik van mezelf had. Nu, na die val, met spierpijn, een pijnlijke plek op mijn rug en een zwaar voelend heiligbeen heb ik ineens een excuus voor mijn hoofd om precies hetzelfde te doen als daarvoor. Maar nu zorg ik natuurlijk goed voor mezelf, geef ik mezelf complimentjes dat ik zo goed bezig ben en voel ik me dus ook beter over mezelf. Ondanks de pijn. De oordelen die ik eerst had verdwijnen als sneeuw voor de zon. Vervelend zo’n val. Heel fijn om te merken wat mentale kracht doet. Wat de invloed is van mijn dialoog met mezelf in mijn hoofd. Wat fijn dat ik gevallen ben. Mag meemaken wat een andere dialoog in m’n hoofd met me doet. Bewust maakt van vervelende dingen met fijne bijkomstigheden.  Krijg ik toch zomaar een cadeautje waar ik niet op zat te wachten! Foto: kaartje dat ik een week later blind trok tijdens een cursus familieopstellingen. Toeval?

Een vleugelslag van een vlinder kan een tsunami veroorzaken - Het gaat om verbinding Het zijn uiteindelijk niet de grote dingen die het leven mooi maken. Ja natuurlijk doet dat ook iets. Een nieuwe auto, mooie kleding, een nieuw sieraad, een groter huis. het heeft allemaal iets. Het is allemaal fijn en leuk. En als je het niet hebt, wordt de waarde ervan nog groter. Als ik kijk naar mijn herinneringen, dan blijven vaak de verbindingen over. Juist die kleinste dingen waardoor mijn lijf zich net wat meer ontspant. Mijn mondhoek net een beetje meer opkrult. Mijn lijf net wat dieper ademhaalt. Dat oogcontact waardoor ik voel dat ik echt gezien word. Bij mijn huis is het de herinnering aan de mensen die hielpen met schilderen, zomaar spontaan, heel veel mensen. Het voelde hartverwarmend. Ik voelde me onderdeel van een groep zeer waardevolle mensen. Mijn eerste auto leende ik uit aan mijn broer. Waarmee hij op vakantie ging samen met zijn fantastische vrouw. We hadden het er laatst nog over. Het was zo’n belangrijk gebaar voor hem. Mijn favoriete cd gaf ik aan een collega die altijd met me mee naar huis reed na een dag werken. We zongen vaak keihard mee met de liedjes. Zij vond de cd geweldig en had deze zelf niet. De blik in haar ogen toen ik haar die cd gaf vergeet ik nooit meer. Mijn eerste vakantie, helemaal alleen op reis, in Ierland, een paardrijtrail waarbij ik aansloot bij een internationaal gezelschap als enige Nederlander. Ik was 22, stond altijd buiten de groep en koos er bewust voor om eens midden in zo’n groep te springen. Het plezier dat we samen gehad hebben, de liedjes die we zongen. De reis zelf was prachtig, ik herinner me meer het gevoel dat de verbinding en het er midden in staan me gaf. Een jongetje in de klas (toen ik nog juf was), verstopt onder de tafel, omdat een andere juf boos was geworden op hem en hij even niet meer wist wat hij moest doen. Om daarmee te gaan zitten, het samen op te lossen en dan de opluchting op dat koppie te zien. Een ex-vriend die altijd over m’n rug kriebelde als we naar een film keken. Ik kan dat nog steeds weleens missen. Een vriendin de speciaal langskomt omdat ik het moeilijk heb, dat appje van die vriend toen ik laatst er helemaal doorheen zat, iemand die mijn verhaal hoort, een hart onder de riem steekt op een hele fijne manier, terwijl ik haar nauwelijks kende. Een vriend die ziet dat ik verdrietig ben, gefrustreerd raak en ervoor gaat zitten: ‘vertel het maar meisje’. Te weten dat wat ik zeg een plaatsvervangend verhaal is, pijnlijk kan zijn om te horen, weten dat ik het groter maak dan het is. Hét kenmerk van een trauma dat geraakt is. Hij blijft bij me, hoort me, ziet me, vat het vooral niet persoonlijk op, helpt me terug in mijn lijf en laat me opnieuw beleven dat verbinding er juist is als alles moeilijk lijkt te zijn en fout lijkt te gaan. Het pure, zonder opsmuk, authentiek zijn. Zonder maskers op te zetten, helemaal zoals het is, zonder het mooier te hoeven maken. De gouden parels van het leven zitten voor mij in die kleine gouden momenten waarbij er verbinding gevoeld wordt. Je haalt het niet door sneller en meer te werken. Je krijgt het niet door meer of duurdere spullen te kopen. Het zit in dat ene gesprek. Dat oogcontact, die knuffel en de diepe zucht. De zucht die vertelt dat iemand weer meer ruimte in zijn of haar systeem heeft gekregen. Met deze verbindingen, pure verbindingen, worden levens veranderd. Ontspannen zenuwstelsels, ontstaat er meer vertrouwen. Het lijkt zo klein, maar het is zó groots. Een vleugelslag van een vlinder kan een tsunami veroorzaken. Dit soort verbindingen zijn van die tsunami’s.