Wat heb je op dit moment nodig?

In plaats van oplossen voor de ander of mijn eigen verhaal erin te gooien, is dit mijn meest favoriete vraag. Zeker als iemand in zijn hoofd overuren maakt. Ik merk, telkens weer, dat iemand dan even een pauze neemt, adem haalt, meer in het lijf zakt en vaak precies kan zeggen wat er nodig is. Soms meteen, soms na een tijdje.

Vaak is dat totaal iets anders dan mijn eigen hoofd bedacht had. Vandaar ook dat ik dit zo’n mooie vraag vind. Op de momenten dat deze vraag niet in me opkomt, dan gebeurd er bij mij ook iets bijzonders. Ik ga dan namelijk heel hard werken om die ander rustiger te kunnen maken, te helpen.

Hard werken helpt niet, kan ik je vertellen. Het put me uit, haalt m’n energie weg en roept ook nog vaak irritatie op. Terwijl ik, HALLO, enorm m’n best aan het doen ben voor die ander en de ander het dan niet lijkt op te merken. Het raakt mij dan in mijn kindstuk. Deze vraag zorgt ervoor dat ik vanuit mijn volwassen zelf kan blijven reageren.

Voelend, begrijpend, helpend, maar de shit bij de ander latend.

Heerlijk

Als er dan een antwoord komt op die vraag. En ik zou dan die behoefte kunnen vervullen, dan wil dat nog niet zeggen dat ik dat dan ook moet doen. Ik kan ervoor kiezen om even een adempauze in te lassen. Te voelen of ik ruimte heb om te geven wat de ander nodig heeft. Meestal heeft iemand niet perse iets van mij persoonlijk nodig overigens.

Ook als iemand mij die vraag stelt, vind ik dat fijn. Het zet even de molen in mijn hoofd uit. Laat me stilstaan bij mezelf. Wat heb ik nodig, wat wil ik nu? Soms heb ik even geen idee, soms weet ik het meteen. Hoe vaker de vraag gesteld wordt, hoe beter ik het antwoord weet. Soms is het antwoord zo simpel als: ‘ik wil even een glaasje water drinken’. Als ik het niet weet helpt het me om het klein te maken, zoals het glaasje water.

Nog een fijne bijkomstigheid: soms lukt het me om deze vraag tegen mezelf te stellen. Op het moment dat mijn hoofd stormt. In dat geval kan ik het verhaal in mijn hoofd laten rusten en meteen communiceren waar mijn behoefte ligt. Niet dat de ander dit moet invullen, wel dat ik mezelf hoor zeggen wat ik fijn zou vinden.

Want daar zit de sleutel voor rust in mijn lijf. Niet dat de ander me ziet en hoort, maar dat ik mezelf zie en hoor.