Begrenzing brengt vrijheid en rust

Een huilende baby wordt vaak rustig als het ingebakerd wordt. Een doek gewikkeld strak om het lichaampje heen. Het lichaam wordt beperkt in de bewegingsvrijheid, net als in de baarmoeder. Het kind wordt rustig, valt in slaap.

Vaak hoor ik mensen in mijn praktijk zeggen dat ze meer vrijheid in hun lijf willen ervaren. Ontspannen, uit hun hoofd, in hun lijf. Even helemaal niks.

Vrijheid heb ik een tijd geassocieerd met het vergroten van mijn ruimte, expanding. Meer…ervaringen opdoen, nieuwe dingen leren, breder en groter denken. Telkens als ik het te groots, te veel maak wordt mijn lijf onrustig, raak ik snel geëmotioneerd, of gefrustreerd, kan ik het niet meer overzien. Ga ik vervolgens terug naar minder, rustiger, luchtiger. Voel ik me weer bevrijd.

In verbinding met anderen mensen geeft het me rust om grenzen te communiceren, eerst alleen met woorden, later ook op een fysieke manier.

Door aan te geven wat ik niet wilde, werd mijn vertrouwen groter en mijn lijf rustiger. Hierdoor kon ik me ook weer vrijer ademen en bewegen. Vrijer experimenteren, mijn grenzen steeds subtieler voelend.

Ook als anderen hun grenzen communiceren word ik daar rustiger van. De tijd dat ik me afgewezen voelde is al lang voorbij. Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het voor mezelf kan zijn om een grens aan te geven, iets dat niks te maken had met die ander, maar alles met mezelf.

De laatste tijd vraag ik me af… is het misschien het voelen van de begrenzing van lijf en huid wat maakt dat mensen tot rust komen? Vrijheid ervaren? Het voelen van ‘hier ben ik’ en ‘daar ben jij’? In plaats van uit elkaar vallen in energie door dingen die aan ons trekken, dingen waarvan we vinden dat we die moeten doen?

Even ingepakt worden in warme olie en handen die je laten voelen waar jouw lijf is.

Hier en nu.



In alle rust en vrijheid.