Maak het niet persoonlijk -

Communicatie: de sleutel tot verbinding

Voor mij heeft het communiceren van grenzen niks te maken met afwijzing of het beperken van andermans vrijheid.

In het verleden heb ik weleens meegemaakt dat iemand vond dat ik teveel flirtend over straat liep, ik zou teveel met mn heupen wiegen en iedereen verleidelijk aankijken. Dat ‘flirtende’ lopen werd als grens aangegeven.

Destijds probeerde ik dat aan te passen, ik hield tenslotte van die persoon en wilde die geen pijn doen. Ik trok m’n schouders op, keek naar de grond en probeerde op die manier oogcontact te vermijden. Het gevolg was dat ik uiteindelijk als een dood vogeltje op de bank zat, niet meer in staat om echt vrolijk in het leven te staan.

Dat soort grenzen mag iemand hebben en communiceren, ik zal daar zelf tegenwoordig niks meer mee doen. Dit is iets dat de persoon zelf mag onderzoeken: wat gebeurt er in mijn lijf en welk verhaal maakt mijn hoofd erbij, om vervolgens te beslissen of ik als persoon bij zijn of haar leven pas. In beide gevallen: laat mij ZIJN.

Het kan pijn doen als de persoon waarvan ik houd iets doet dat ik niet wil (of iets niet doet wat ik wel wil). Wat dat dan ook mag zijn. Van contact leggen met iemand tot het volgen van bepaalde workshops en cursussen. Ik heb gemerkt dat het vooral te maken heeft van het verhaal dat ik er in mijn eigen hoofd van maak.

Het kan beangstigend of bedreigend voelen. Vaak krijg ik er een ‘dan ben ik dus niet goed genoeg’ verhaal van, de welbekende zelfafwijzing. Angst voor het verliezen van de partner, uit elkaar te groeien, weer alleen te zijn, onnodig veel tijd besteed te hebben aan die persoon waarvan ik dacht dat ik er oud mee zou worden. Bang dat iemand afpakt wat van mij is, iets verliezen wat me dierbaar is. Ook (ongeschreven) regels waar ik al dan niet bewust van ben, kunnen een rol spelen. ‘Wat zullen anderen ervan vinden?’ Is ook zo’n bekende voor mij.

Ik weet dat wat een ander doet vaak niks met mij te maken heeft. Het persoonlijk maken zorgt voor de zelfafwijzing en het afwijzen van de ander. Want ‘als ik anders was geweest, dan…’. Een variant daarop is ‘als die ander anders zou zijn, dan…’ Het is iets menselijks om in deze spiraal te zitten.

Het kan een heel proces zijn om die verhalen te gaan herkennen en de bijbehorende gevoelens te doorvoelen, angsten aan te kijken, erdoorheen te ademen. De neiging om dingen persoonlijk te maken is vaak groot, en precies dat is voor mij het pijnlijkste van alles.

Een ander persoon is geen bezit. Wel heb ik steeds zelf de keuze om in verbinding met die persoon te blijven, een proces aan te gaan of niet. Processen hebben soms tijd nodig, het kan lang duren voordat alles doorvoelt is. Zeker als er oude pijn onder zit, of als ik steeds de pijn niet wil voelen en wegvlucht voor dat wat is.

Het helpt mij om open te communiceren wat acties van anderen en mezelf met mij doen, wat ik graag anders zou zien, wat ik denk nodig te hebben, zonder dat de ander daaraan hoeft te voldoen. En god, wat vind ik dat soms moeilijk! Het communiceren erover, eerlijk durven zijn naar mezelf en de ander, het überhaupt woorden vinden voor dat wat er is. Ook de ander (en mezelf!) de vrijheid te geven om te doen wat nodig is.

De beste relaties zijn vaak de relaties die door dit soort pijn heen kunnen gaan. In verbinding met elkaar en zichzelf durven en kunnen blijven. Twijfels bespreken, durven zeggen wat stoort, welke verlangens er zijn, wat werkt of juist niet werkt. Samen moeilijke tijden kunnen hebben, er steeds weer voor kiezen om dit samen te blijven doen. De verbinding kunnen blijven behouden door in gesprek te blijven. Een imperfect persoon met een imperfect persoon die weigeren om op te geven. Zoekend naar dat wat kloppend is in dat moment.

Heb je nog niet een (of meerdere) van die imperfecte personen gevonden?

Geen nood.

Je kan met iedereen in je omgeving oefenen.

Met liefde voor jou en mezelf

(foto: gemaakt in de vlindersafari in Gemert)