Vermijdend gehecht

- Het doorstaan van doodsangsten

Als vermijdend gehecht persoon heb ik al aardig wat doodsangsten doorstaan. Wat een paniek kan het in mijn lijf geven als iemand met wie ik een fijne connectie ervaar ineens op mijn knopjes drukt (of als ik zelf op die knopjes ga drukken).

Inmiddels weet ik dat er iets gespiegeld wordt, het geen zin heeft om weg te lopen, het de bedoeling is om te doorvoelen, mijn waarheid te spreken en te blijven staan voor deze waarheid. Man, man, wat een strijd met mezelf kan dit soms zijn. Ik voeg zelf allerlei rookgordijnen toe rondom mijn waarheid uit angst. Angst voor… uhmmm … inmiddels weet ik dat ook niet meer zo goed.

Laatst kwam ik het weer tegen tijdens een Tantrafestival waarbij ik aanwezig was. Helemaal in mijn lijf aanwezig, vertraagd in het moment, voelde ik mijn lijf aanspannen, voelde ik dat ik wilde vluchten.

Ik koos er wederom voor te blijven staan. Dat blijven staan voelt niet fijn, maar levert altijd iets op.

De avond ervoor had ik al gecommuniceerd: ja, we hebben een fijn contact, nee, ik ga geen gegevens uitwisselen. Niet omdat ik die persoon nooit meer wil zien, wel omdat mijn lijf aangeeft dat ik dan in standje paniek kom. Hij probeerde nog: ‘maar je kan niet in de toekomst kijken’.

Ik kon heel duidelijk zeggen dat ik behoefte had om gezien en gehoord te worden. Te weten en te voelen dat de ander de boodschap had begrepen. Niet omdat ik geen contact en verbinding wil, juist omdat ik dat wel wilde bleef ik hiervoor staan. En dat vond ik gek: geen gegevens willen uitwisselen om contact te kunnen houden, zodat ik in contact kon blijven.

Inmiddels heb ik geleerd om de signalen van mijn lijf te accepteren en te respecteren. Dit is er zo eentje: mijn lijf wil in het moment zijn, zonder afspraken voor morgen. Dat kan later eventueel wel ontstaan, dat ik afspraken in de toekomst kan maken, maar op dat moment voelde dat niet goed: mijn lijf schoot in spanning.

Ik vind het moeilijk om te accepteren dat mijn lijf aangeeft geen privé contact te willen houden. Ik heb dit lang niet willen weten en horen van mezelf. De volgende stap was dit te communiceren (dat kan ik goed!) en ervoor te blijven staan (normaal gesproken zeg ik het heel zachtjes en cijfer ik me dan weg en wordt het een ja zeggen en een nee doen).

De dag erna namen we afscheid.

Ik zag hem al aan komen lopen. Ik bleef staan. Mijn lijf verkrampte. Ik voelde de angst. Ik wilde weg lopen, weg van het moment van afscheid nemen waarbij ik er opnieuw voor moest gaan staan. Ik merkte dat ik hem liever negeerde. Wetende dat de ander heel graag mijn gegevens wilde, daar niks kwaads mee wil, ik niet in de toekomst kan kijken en ik toch voelde dat ik moet blijven staan voor het geen gegevens uitwisselen.

Ik wil weg uit dat soort momenten, maar koos om te blijven staan. Nog eens te zeggen dat ik mijn gegevens niet zou geven, voelend dat de spanning opbouwde. Zijn tranen in de ogen te zien, mijn angst te voelen. Te blijven ademen. Een trillende mond. Te horen dat hij het begreep, wist wat de angst met me deed (daar hadden we de avond ervoor over gehad) en de verbinding belangrijker was dan de gegevens.

Mijn lijf ademde uit, ontspande. Kon in het moment er zijn, me gezien en gehoord voelend. De verbinding met mezelf en de ander voelend zonder te hoeven vluchten.

Het mezelf toestemming geven om mijn lijf volledig te vertrouwen is niet altijd leuk. Toch weegt de rust in mijn lijf zwaarder dan de paniek van iets ‘moeten’ waar mijn lijf duidelijk ‘nee’ tegen zegt. Iets ‘moeten’ omdat ik vind dat ik eigenlijk ‘ja’ zou moeten zeggen, of het mogelijk iemand kwetst.

Het was een ‘nee’, met een ‘ja’ voor mezelf.

Door ervoor te blijven staan, de bevestiging te vragen (en te krijgen) dat het gehoord was, voelde ik me weer veilig in mezelf. Ik voelde me in mijn lijf zakken, voelde ruimte om opnieuw verbinding te maken, ik kon opnieuw voelen wat dit contact met me gedaan had. Met respect voor mezelf en de ander. De drang om te vluchten verdween.

Het lukte op dat moment nog niet om het met de juiste energie te zeggen, zodat hij kon voelen dat mij ‘nee’ ook echt een ‘nee’ was. Pas later, tijdens een sessie met mijn relatiecoach bleek daar een overtuiging en een overerfd patroon in te zitten van wegcijferen en het niet mogen uiten van een ‘nee’. Het helpt mij om dit soort dingen aan te kijken, te doorvoelen, erdoorheen te ademen. Zodat ik een volgende keer ook energetisch duidelijk kan zijn.

Uiteindelijk gaat het om vertrouwen.

Vertrouwen in de ander dat deze persoon mijn waarheid kan horen en dragen.

Vertrouwen in mezelf dat ik goed voor mezelf zorg, doe en zeg wat klopt voor mij en daarvoor te durven staan.

Ik creëer daarmee mijn eigen veiligheid.

Een tantramassage, workshop, dans of festival is een manier om jouw waarheid te gaan voelen en te gaan uitspreken.

Niet altijd makkelijk, wel noodzakelijk.