Verveling: niks moet alles mag

Een dagje vervelen. Zouden meer mensen moeten doen. Een dag gevuld met niks om te kijken wat er op mijn pad komt. Waar ik zin in heb. Wat me roept. Luieren, lummelen, lang liggende klusjes oppakken, filmpje kijken, vrienden bellen die ik al wat langer niet gesproken heb, brainstormen over wat ik nog wil in dit leven.

Een lange saaie dag. Gevolgd door soms nòg een lange sááie dag. Gek genoeg is die tweede dag altijd fijner dan de eerste. Die eerste dag waarvan ik dan vind dat ik van alles moet, in de doe-stand sta van de dagen ervoor. Die tweede dag zak ik vaak in mijn lijf en kan ik echt genieten van de flow.

Het helpt om geen toevlucht te zoeken online. Teveel online kost me altijd veel energie, ik voel me dan lamlendig en het levert niks op. Mobiel aan de kant en voor me uit kijken. Wachtend op de impuls om in beweging te komen. Er zijn dagen bij dat dit vloeiend gaat, in een natuurlijke flow met veel plezier. Er zijn dagen dat niks goed is, ik chagrijnig van mezelf word.

Toch heeft de verveling altijd iets goeds. Vaak krijg ik nieuwe creatieve ideeën, schrijf een hoop van me af en… wat ik vooral belangrijk vind: ik waardeer de dagen die gevuld zijn weer een stuk meer, kan daar meer van genieten.

Soms komt er ineens een spontaan uitje voorbij: heerlijk vind ik dat. Een verrassing, cadeautje in topformaat. Een leuke dag, avond, moment samen met andere mensen. Vol energie. Want verveling vertelt me ook dat ik uitgerust ben. Niet moe genoeg om op de bank te blijven hangen en helemaal niks te doen.



Verveling is ruimte maken voor dat wat ik nodig heb