Ik mag eindelijk zijn wie ik altijd al ben geweest

Nooit was het goed genoeg, altijd reflecteren op hoe het beter kon. Er was altijd wel iets mis. Eerlijk gezegd: het werd alleen maar erger. Toen ik van de Pabo kwam, had ik de illusie dat het met de ervaring wel makkelijker zou worden. Leerkracht zijn. Maar het tegendeel was waar.

Kritieke geluiden werden harder, meer kinderen in de groep, methodes die veranderden, een Digibord (lijkt leuk, maar zorgde ervoor dat mijn onderwijs minder creatief werd), de populatie kinderen (en ouders!) werden zwaarder, doelen werden verscherpt, administratie werd meer… en meer… en meer.

Ik merkte dat mijn energie weg was. Ik merkte dat mijn lijf verstarde, in de kramp raakte. Dingen die ik voorheen leuk vond, werden een ramp, ik had het idee dat ik kinderen begon te beschadigen met mijn houding alles ‘goed’ te willen doen, waardoor ze geen ademruimte meer kregen. Ademruimte die ik mezelf al lang niet meer gaf.

12 jaar geleden ben ik uit het onderwijs gestapt. Met de belofte aan mezelf: dit noooooit meer! Nooit.

Ik herstelde van een burn-out, ging verschillende soorten werk doen, opende een tantrapraktijk en tot mijn verbazing ging het lopen. Na driekwart jaar gaven Willemijn en ik onze eerste workshop. Voor de lol vooral. Later volgde er nog meer. Bij elke workshop kwam die kramp net een beetje meer terug. De stress zat in mijn lijf.

Ik voelde dat ik die workshops moest doen, mensen waren enthousiast, maar achteraf… achteraf was ik degene die aan het reflecteren was. Fouten zag, dingen die anders hadden gemoeten, zinnen die ik anders had willen zeggen, niet had willen zeggen en zinnen die ik toch echt gezegd hadden moeten hebben, maar niet had gedaan.

De strijd zat in mij. Ik voerde hem actief.

In maart deed ik een Tantric dance Teacher training, bij Rakesh Mijling en Elfriede Van Der Sanden  . Ik moest daar zijn, maar wilde het niet. Vol in de weerstand. Er werd doorheen geprikt, met liefde, met zachte woorden, met gezien worden, vaak zonder woorden. Met een groep mensen als een warm bad, die me mijn eigen tempo lieten lopen, mijn talenten al zagen.

Talenten waar ik nog steeds moeite mee heb om in te geloven.

Na die Tantric dance teacher week is er iets wezenlijks veranderd:

• Ik sta meer ontspannen voor een groep, ondanks dat ik veel meer zenuwen voel
• Ik neem de tijd om in mijn eigen lijf te landen, aanwezig te zijn met wat er is
• Ik kan makkelijker vertragen
• Ik laat veel meer mezelf zien: puur en authentiek, wat al heeft geresulteerd in verschillende speelse momenten, uitbarstingen van energie en huilbuien
• Ik kan ontvangen wat de groep ervaart, dat vind ik nog best moeilijk: het echt binnen laten komen wat ik daar veroorzaak, uitstraal en draag
• Achteraf geniet ik nu vooral na… uit elkaar barstend van energie

De workshops zijn daardoor zachter, krachtiger en authentieker geworden. Het komt nog meer binnen, daar waar jij geraakt mag worden.

Ik mag eindelijk de Teacher zijn die ik altijd al ben geweest. Nu ook van mezelf.

Dankzij support van heel veel lieve mensen.

Mensen die zich door mij laten masseren, Rakesh en Elfriede van de Tantric dance samen met onze Teacher groep, mensen van de Verdiepersgroep Tantric dance, vrienden en familie.

Ik voel me een rijk mens.