Oncomfortabel plezier

Vroeger, toen ik nog jong was….wat had ik er altijd een hekel aan als mijn vader begon met deze zin! Ik word echt oud, zegt mijn hoofd op dit moment. Aangezien ik precies met deze zin wil beginnen. Goed… vroeger dus…toen ik nog jong was…

Ik leerde dat kamperen verschrikkelijk was. De wc een kilometer verderop, afwassen in zo’n klein teiltje, een bed wat altijd slecht ligt en koud. Voor het gemak vergeet ik even de opmerking over muggen en ander ongedierte. En...Mind You... Dat leerde ik niet door het zelf te ervaren, maar doordat mijn ouders me vertelde dat ik het zo zou ervaren.

Het gevolg is dat ik altijd lichtelijk gestresst ben als ik toch eens de stoute schoenen aantrek om een poging te wagen. In een tentje is de stress overigens altijd net wat meer.

Altijd kom ik erachter, als ik er eenmaal ben, over de drempel stappend die mijn ouders hebben opgeworpen en mijn hoofd nog steeds geloofd, dat het erg gezellig is om te kamperen, het handig is om extra dekentjes mee te nemen tegen de koude en dat ik het dus heerlijk vind om een stuk buiten te moeten lopen om naar de wc te kunnen gaan.

Het raakt me steeds opnieuw. Juist het oncomfortabele, daar heb ik plezier in.