Liefde in plaats van angst

Elf jaar geleden. Ik weet het nog zo goed! 3 uur lang bezig om schoenen aan te trekken, eten ging met een appeltje en 3 hapjes per dag, kilometers lopen om te vluchten, geen idee waarvoor, spanning in mijn lijf. Contact met mannen was het ergste, dan sloeg mijn lijf op tilt en moest ik weg, wetende dat er geen gevaar was.

Ik durfde niet meer te geven. Geen aandacht, geen tijd, geen aanraking, zeker geen liefde. Want elk van deze kon zorgen voor een paniekaanval. Ik wist niet meer waar mijn eigen grenzen lagen. Om die niet te voelen en aan te hoeven geven, vermeed ik gewoon alles wat ik te geven had.

Nu elf jaar verder geef ik m’n grenzen wel aan. Soms heel lief, soms heel hard, meestal heel duidelijk. Het zorgt ervoor dat ik ook weer andere dingen durf te geven. Tijd, aandacht, aanraking en liefde. Nooit geweten dat dat zo’n essentieel en belangrijk onderdeel van en voor mezelf zou zijn.



In deze elf jaar ben ik veel mannen tegen gekomen. Elke man heeft me geholpen op geheel eigen wijze, waardoor ik steeds meer rust in mijn lijf kan ervaren (waarvoor dank, mooie mannen!). Ik ervaar steeds minder strijd met mezelf en krijg steeds fijnere contacten. Ik heb geleerd dat ik m’n grenzen kenbaar mag maken, er wordt naar geluisterd.

Nog belangrijker: ik leer ook dat ik m’n verlangens uit mag spreken. Ongeacht of deze vervult worden. Het uitspreken zorgt al voor rust in m’n lijf. Alsof ik dan mezelf laat weten dat ik er mag zijn, omdat ik mijn verlangens en grenzen zichtbaar maak.

De angst die ik had voor mannen is helemaal verdwenen. De angst voor aanraking is weg. Sterker nog: inmiddels is het mijn werk. Aanraking. Als ik toen had geweten wat voor een rust aanraking kan geven, had ik het nooit buiten de deur gehouden.

Misschien is er bij jou iets dat je tegenhoudt in het contact met mensen. Of wil je meer lucht in dat waarmee je aan het strijden bent.

Weet dat je welkom bent.