KOM OP NOU!

Meedoen aan een Vrouwencirkel. Wat een weerstand. Ik moest er zijn. Geen zin in. Zuchtend, steunend, bijna te laat. Nog wel een glimlachje op m’n gezicht. Een knuffel, glaasje water en beginnen.

En daar zat ze. Onzichtbaar. Ik zag het. Het leek alsof ik mezelf zag zitten. Klein, schouders op, blik naar beneden, een bleek gezicht, in elkaar gedoken. De pijn van niet gezien worden druppelde eraf.

Niemand anders die het zag.

Daar vlamde mijn passie op, mijn pijn, mijn verdriet. Ik ken die plek, dat moment. Het machteloos voelen, het opgeven, het niet goed genoeg zijn.

Ik merkte dat ik boos werd, verdrietig. Zat op het puntje van mijn stoel, mijn tong af te bijten. Ik wilde schreeuwen.

VROUW…HOU OP… JE HEBT HET ZELF TE DOEN

Het is niet andersom. Het is niet ZIJ moeten MIJ zien.

Nee….

JIJ HEBT JEZELF TE LATEN ZIEN.

Dus.

KOM OP!

Schouders recht

Hoofd omhoog

Haal een keer diep adem