Vertrouwen zit in mezelf -

Durf ik te kiezen voor een andere verhaal?

Vertrouwen, het is zo’n precair iets! Zoals het spreekwoord al zegt: vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Hoe kan het dat het zo snel weg is? In een vinger knip, een flits en ik voel mezelf veranderen, zie een ander veranderen. Het zo zorgvuldig opgebouwde vertrouwen is ineens weg. Als sneeuw voor de zon verdwenen.

De afgelopen jaren heb ik er bij mezelf eens ingekeken. In dat vertrouwen. Wanneer dat weggaat. Waar dat voor mij mee te maken heeft. Hoe het voor mij werkt. Ik kwam tot een conclusie die wellicht wenkbrauwen op gaat trekken. Ik daag je uit om het te onderzoeken.

Vertrouwen heeft (net als me veilig voelen) alles te maken met mezelf. Niets met de ander.

Misschien wil je het nog eens lezen:

Vertrouwen heeft alles te maken met mezelf. Niets met de ander.

Om een  voorbeeld te geven:

Mijn route app in de auto. Ik heb een periode gehad dat ik continu op dat schermpje zat te kijken om maar de juiste route te volgen. Dit werd steeds erger: zelfs op bekende wegen. Dus besloot ik: geluid aan en niet of zo min mogelijk op dat scherm kijken. Wat een uitdaging is dat! Onrust in m’n lijf, steeds denken dat ik nu echt verkeerd ga rijden en of ik dan wel op tijd zou aankomen. Na verloop van tijd, volhoudend, door deze gedachtes (en dientengevolge spanning in mijn lijf) rijdend, kwam er steeds meer rust. En vertrouwen.

Een ander voorbeeld:

Ik stond in een aanrakingsoefening. Diegene raakte mijn oren aan en ging steeds verder naar de binnenkant van mijn oor. Mijn hoofd begon al te schreeuwen: ‘straks steekt hij z’n vinger in m’n oor!’.  Ik wist nu waar mijn grens lag en weet van mezelf dat ik die kan communiceren. Ik koos er in dat moment voor om af te wachten, te kijken en voelen wat er zou gebeuren. Hij stak z’n vinger niet in m’n oor. Wat hij wel deed, weet ik niet precies, ik voelde wel dat m’n lijf zachter werd en smolt. Zo kwam ik ineens iets fijns tegen, terwijl mijn hoofd het niet vertrouwde.

Een laatste voorbeeld:

Toen ik burn-out was, kreeg ik last van paniek en angst aanvallen. De trigger was verbinding en aanraking, met name met mannen. Een man die de kamer binnen kwam lopen was in die tijd al genoeg om mijn trigger af te laten gaan (laat staan dat er een aanraking was). Ik merkte dat de angst in mezelf zat. Ik kwam erachter dat ik bang was dat de ander mijn grenzen niet zou accepteren. Heel eerlijk gezegd wist ik zelf mijn grenzen niet eens en kon ze dus ook niet goed communiceren. ‘Die mannen zijn niet te vertrouwen’, dacht ik. Maar eigenlijk kende en vertrouwde ik mezelf niet.

Dit voorbeeld, van mannen die mogelijk niet te vertrouwen zijn, kom ik vaker tegen bij vrouwen. Met de gedachte die vaak uitgesproken wordt: ‘ze zijn maar op 1 ding uit!’, om vervolgens zich zwaar beledigd te voelen.

Ik weet inmiddels dat dit anders is. Hoe ik dat weet?

Ik heb mijn eigen angsten, mijn eigen vertrouwen in anderen aangekeken. Ik weet dat ik mijn eigen grenzen kan voelen en communiceren. Ik weet dat ik mezelf aan m’n eigen grenzen kan houden. Er zijn zoveel mannen die me daarmee geholpen hebben! Inmiddels ben ik er ook achter dat niet die man in sommige gevallen op ‘1 ding uit is’, maar … heel eerlijk???… ikzelf. (En nee… dat is geen uitnodiging). Het heeft even geduurd voordat ik dat zag van mezelf, ervoor durven uitkomen is ook best spannend!

Dat maakt dat ik mannen vertrouw, me er veilig bij voel. Vaak heb ik met mannen gesprekken, hun frustratie over het beeld dat ze altijd op 1 ding uit zijn, hun verlangen naar een knuffel, het vasthouden van een hand, een arm om iemand heen kunnen slaan. Het niet meer durven bewegen naar een vrouw toe, uit angst om over haar grenzen te gaan. Om vervolgens te horen dat ze te lief zijn, mister Nice Guy, ze het niet voelen (natuurlijk… want de polariteit en aantrekkingskracht verdwijnt als mensen op hun tenen lopen!)

Het komt voor mij uit op 1 ding:

1. Wat wil ik (niet)? Dat maakt het makkelijker om een richting te kiezen. Laat ik het los, of ga er voor staan?

Met weten wat ik wil komen er weer andere aspecten naar boven:

1. Durf ik dit te communiceren?
   
   
2. Communiceer ik van te voren, in het moment of achteraf? Ik heb gemerkt dat in het moment het sterkste werkt om mijn vertrouwen op te bouwen. Vooraf: dan probeer ik iets te voorkomen. Achteraf: dan is het niet in het moment gelukt en oefen ik alvast met uitspreken voor een volgende keer, zodat ik beter weet welke woorden ik kan kiezen.
   
   
3. Kan ik zijn met ongemakkelijke gevoelens als ik anders kies dan dat ik normaal zou doen?
   
   
4. Ben ik mild naar mezelf (en de ander!) als het anders uitpakt dan ik graag had gewild?

Het kan heel helpend zijn om mijn patronen hieromheen te ontdekken, om dan vervolgens bewust het eens anders te doen. Hiermee roep ik ongemakkelijke gevoelens op. Ik weet dat, voel dat. Dit gevoel zegt me dat ik een ander pad aan het ontdekken bent. Ik doe niks fout, alleen iets anders dan normaal. Het kan me zomaar iets moois en verrassends opleveren!

Een andere stap is in het hier en nu kunnen zijn. Daar kom ik een andere keer op terug.

Het vergroten van je vertrouwen kan je bespreken of uit proberen bij een massage of een workshop.

De meeste mensen die een massage ondergaan liggen bijvoorbeeld stil op een tafel. Ik geef mijn massages op een mat. Dit geeft je de vrijheid om te bewegen. Om te ontdekken wat het doet als je het anders doet dan je normaal gesproken gewend bent. Te ervaren dat je je eigen lijf mag volgen, erop mag vertrouwen dat dat klopt.