Tantra leert je beter ‘ja’ zeggen én beter ‘nee’ zeggen

Vroeger zette ik mijn grenzen altijd 3 straten verder neer. Niemand mocht dichtbij komen, dat voelde gevaarlijk. Ik vertrouwde mezelf niet. Het verlangen naar dichtbij was zo groot, dat ik mijn eigen gestelde en bedachte grenzen niet kon volhouden. Ik vond het vermoeiend om mijn grenzen steeds zo te moeten bewaken.

Heel langzaam heb ik geleerd om mezelf opnieuw te vertrouwen. Dat ik grenzen kan stellen, dat ik ze neer durf te zetten, dat er naar geluisterd wordt. Vooral dat ik zelf luister naar wat ik wil, wat ik nodig heb. Dat is nog steeds niet altijd even makkelijk. Zeker als ik in mijn hoofd heb bedacht iets te willen of iets denk nodig te hebben, dan lijkt het alsof de grenzen die ik voel ineens minder belangrijk zijn, of worden deze onder de noemer ‘angst’ weggeschreven.

Sinds ik me begeef in de tantrawereld is er voor mij een hoop rust gekomen rond het thema ‘grenzen’. Inmiddels voel ik ze in mijn lijf. Ik voel wanneer mijn lijf zich opent of sluit. Wanneer het spannend wordt, ik nieuwsgierig ben, geraakt. Ik durf veel meer uit te spreken en kom daarin steeds een laagje dieper. Ik neem de verantwoordelijkheid voor mezelf, steeds minder neem ik verantwoordelijkheden van anderen over.

The wheel of consent 

Een instrument in de tantrawereld waarbij je (tot in detail) alles bespreekbaar kan maken: wensen, grenzen en verlangens. Het zorgt voor een veilige setting, het is al heel fijn om mezelf hardop te horen uitspreken wat er in m’n binnenwereld leeft. Ik heb gemerkt dat ik graag grenzen bedenk in mijn hoofd en dan van mezelf vind dat ik me hier ook nog aan moet houden. Ook als ik merk dat het in mijn lijf anders is. 

Het is fijn om dit achteraf te kunnen bespreken. Dit zit in mijn hoofd, dit doet mijn lijf. Ik voel… ik hoor… het verhaal is… ik merk… dit raakt me…Het ontslaat me echter niet van het ‘in het moment reageren’.

Reageren als een kat

Spinnend, kopjes geven, mijn lijf laat zien waar het aangeraakt wil worden. Lui liggend op de bank, precies in dat hoekje waar de zon schijnt. Als er iemand in de buurt komt, met net de verkeerde aanraking op het verkeerde moment, dan haal ik uit. Met klauwen, slaand, met woorden, grauwend, blazend naar die persoon. Meteen. Nu. Grens. Daar is het. Precies dat geeft energie. Zonder rekening te hoeven houden met die ander.

Als een kat uithalen op het moment dat iets niet ok voelt. Ongeacht of ik dit hebt aangegeven van te voren of niet. ‘Nee’ durven zeggen, zelfs als ik eerst heb verteld dat het een verlangen is. Niks moet. Doen wat klopt voor mij. In dat moment. Niet omdat het vooraf besproken is. 

Zodra ik voel: dit klopt niet, onderneem ik actie: zeg het hardop, haal die hand weg, geef een duw, zet een stap terug (of juist vooruit). En lukt dit nog niet meevoelend en zacht, dan doe ik het lomp en hard. Omdat ik mag aangeven wat voor mij klopt. Net als die kat. Die heerlijk lui op de vensterbank ligt. Het fijn vindt om gekroeld te worden, maar uithaalt als ze er klaar mee is. 

Het geeft energie om die kat te zijn. Mezelf toestemming te geven volledig te genieten en volledig uit te halen als dat zo voelt. Het kost me energie als ik moet gaan bedenken hoe ik iets liefdevol moet gaan brengen, rekening houdend met de ander. Door de kat te zijn kan ik het nu juist veel duidelijker en liefdevoller aangeven, omdat de spanning van het al dan niet geaccepteerd worden door die ander steeds verder wegebt. 

Het wordt juist gewaardeerd.