Nooit genoeg

Steeds opnieuw, steeds weer. Een droom komt voorbij, blijft plakken in mijn hoofd. Ineens is het niet meer belangrijk wat mijn grenzen zijn. Ik wil vooral die droom najagen. Daar daar succesvol in te zijn, te stralen, kunnen genieten, vrolijk, vol energie en met plezier.

Langzaam loop ik leeg, de energie sijpelt steeds sneller weg. Ik pas me aan. Geef zachtjes grenzen aan. De ander hoort ze wel, maar vindt toch dat het anders moet. Die grenzen, dat is angst. En daar moet je doorheen, is mij ooit vertelt. Aankijken, hop hop, verder, door. Je weet tenslotte wat je wilt. En dit ‘hoort’ nu eenmaal zo.

Achteraf zie ik hoe ik mijn best heb gedaan. Mezelf weer helemaal heb weggecijferd. Mijn energie ben kwijtgeraakt. De angst die ik voelde blijken de grenzen te zijn waar ik mezelf voorbij push. En waarvoor? Voor een door anderen bedacht plaatje dat steeds niet bij mij past. Ik wil niet meer. Ik ben het zat. Laat me met rust.

Hoe meer ik m’n best deed, hoe meer ik het gevoel kreeg dat het allemaal niet goed genoeg was. Na een half jaar gaf hij aan dat hij zich wel genoeg had aangepast en dat het nu mijn beurt was. Terwijl ik al op mijn tenen liep, kreeg ik te horen wat er dan allemaal fout was. Wat ik anders moest doen, hoe ik me behoorde te gedragen.

En ik? Ik verdedig me, legde uit welke stappen ik had gezet, waar ik over m’n eigen grenzen was gegaan, hoe het voor mij werkte, wat ik nodig had, hoe ik het zag, probeerde me zelfs nog net een beetje meer aan te passen. Een stapje harder te lopen. Ik was weer bijna onzichtbaar geworden, net als vroeger.

En toen…werd ik boos. Niet eventjes, niet een beetje. Maar heel erg en heel lang. Het ging maar door. De energie stroomde door mijn lijf. Doodmoe werd ik ervan. Ik bleef dingen benoemen. Haalde elke roze olifant uit de kast. Stond schreeuwend te roepen in de duisternis. Want de ander, die was al vertrokken en vergat even om dat eerlijk te melden.

Hij miste nabijheid. Ik heb gemerkt dat ik daar juist heel goed in ben. Zelfs als ik boos ben. De nabijheid die hij miste, kon ik hem helemaal niet geven. Het was iets dat hij miste in zichzelf en zocht bij mij. Wat ik ook deed, het was nooit goed genoeg. Ik verloor mezelf daarin: ik vond mezelf niet goed genoeg.

Totdat het genoeg was. Ik veranderde in een feeks die haar eigen ruimte terugeiste. Vanuit mijn tenen staan voor mezelf, ineens weer mijn eigen grenzen voelend en levend. Steeds uitspreken wat het met me doet. Blijven staan ongeacht de gevolgen. Mezelf laten zien, want onzichtbaar…dat ga ik nooit meer worden.